Do czasu? To znaczy?

Przeprosiłam opinię publiczną i przede wszystkim – przeprosiłam najbardziej zainteresowanych, czyli córkę i jej ojca.

Tak trzeba, nie ma co z tym dyskutować. Ale skrucha to jedno, a nadstawianie karku na pręgieżu hipokryzji to inna sprawa. Poczynając od lekkich form takich jak nazywanie mnie „tępą dzidą”, „pustą celebrytką” czy „zidiociałą pogodynką” na formach ekstremalnych takich jak sugestie, że „powinnam rozwalić się z tym dzieckiem i poszybować parę metrów to bym się nauczyła” czy „jakby mi szyba pocięła tę ponaciąganą facjatę to bym miała nauczkę”. Na to mojej zgody nie ma.

 

Chyba żartujesz…

Nie. Ciągle cię to dziwi? Mnie już przestało.

​

Właśnie widzę. Jestem zaskoczona Twoim spokojem. Gdyby nie szczery i promienny uśmiech pomyślałabym, że stałaś się cyniczna. Mam jednak wrażenie, że to nie to. W końcu dużo mówisz o zmianie, która w tobie zaszła. Ostatnio w wywiadzie dla Vivy powiedziałaś, że nie jesteś już Dorotką tylko Dorotą.

Tak, trochę czasu mi to zajęło, biorąc pod uwagę fakt, że przekroczyłam czterdziestkę jakiś czas temu (śmiech).

 

Co takiego się stało?

Zmierzyłam się z demonami. Zrzuciłam z siebie kilka masek a kilka udało mi się zerwać innym ludziom.

Chyba zbliżamy się nieuchronnie do kolejnego tematu – terapia. Co zmieniła w Tobie?

Problemy z psychiką to kolejny rak toczący nasz gatunek. Walka z nim jest równie ciężka i heroiczna jak walka z nowotworem. Sam fakt, że głośno się do niej przyznaję to wielka zmiana we mnie. Ale pokonałam bardzo trudną drogę, aby dojść do punktu, w którym zrozumiałam, że potrzebuję pomocy specjalisty.

​

Co było katalizatorem?

Nie potrafię wskazać jednej przyczyny, jednego odczynnika, który uruchomił reakcję łańcuchową. Niestety wiele prawdy jest w tym, że jak coś się w życiu psuje to lawinowo. Wydaje ci się, że jesteś na dnie a okazuje się, że pod tym dnem są jeszcze masy błota, badyli i mułu. Ja się zapadłam bardzo głęboko. Trudno było się z tego wynurzyć, odkopać z tego całego syfu.

 

Dzisiaj jednak siedzisz przede mną. Masz obie piersi, uśmiech na twarzy. I emanuje z ciebie pewność siebie jakiej się nie spodziewałam. 

Tak, bo jak już zaliczysz naprawdę dolną strefę łatwiej później osiągać te najwyższe warstwy życiowej stratosfery. Naprawdę wierze w prawo sinusoidy. Życie faluje a my z nim. Czasem u dołu, aby za chwile być na szczycie.

 

Na jaki rodzaj terapii się zdecydowałaś?

Trudno to nazwać „decyzją” bo z terapiami nie jest jak z sofami z Ikei. Nie można otworzyć katalogu i wybrać takiej, która pasuje Ci do salonu. Ja SKORZYSTAŁAM z terapii EMDR co jest skrótem od angielskiej nazwy Eye Movement Desensitization and Reprocesing. To dość złożona forma psychoterapii, na którą składa się wiele elementów z różnych podejść psychoterapeutycznych. Skupia się na dotarciu do traum, o istnieniu których nie mieliśmy pojęcia lub które bagatelizowaliśmy czy mimowolnie normowaliśmy w naszym umyśle.

​

To znaczy?

To znaczy, że terapeuta nas uświadamia jak straszne tkwią w nas wspomnienia, jak wiele znaczą wydarzenia z przeszłości, i że wcale po nas „nie spłynęły”. Ja wiele takich krzywd bagatelizowałam, uważałam za normę, na zasadzie „nic się nie stało”, „takie były czasy”. Otóż stało się. I ta terapia pomaga w pierwszej kolejności ujrzeć siebie samego i swoją przeszłość w racjonalnym świetle. Dostrzec szkody, a następnie wziąć się za ich naprawę.

​

Jak to wygląda? Kozetka, notes i kartki z atramentem?

Mamy właśnie takie banalne, dziwne wyobrażenie o terapii. Wielu ją przerywa, bo myśli, że tak to właśnie wygląda. Niestety, wygląda jeszcze gorzej. Terapia to orka. Wypłakać możemy się w kinie. Tutaj będziemy ryczeć, krzyczeć a później zostaniemy zmuszeni do jeszcze większej pracy, jeszcze większego, tytanicznego wysiłku. Świetna sylwetka psychiczna wymaga potu i bólu, tak samo jak świetna forma fizyczna. Nie ma zmiłuj. Ale jest to wysiłek, który warto podjąć.

​

Polecasz zatem terapię EMDR?

Polecam każdą terapię, która Ci pomoże. Polecam poszukać pomocy. Mi pomogła ta terapia, bo sięga do źródła i dodatkowo jest połączona z neurofizjologicznymi ćwiczeniami, których zadaniem jest manualne zmniejszenie niepokoju za pomocą ćwiczeń fizjologicznych, np. odpowiedniemu ruchowi gałek ocznych. Sęk w tym, żeby poszukać tego, co pomoże właśnie tobie. I nie rezygnować.